Jon Kabat-Zinn odkrył, że można połączyć filozofię buddyjską z zachodnią psychologią oraz medycyną. Usunął wszelkie powiązania między uważnością a buddyzmem, umieszczając swoje założenia mindfulness w kontekście naukowym. Przedstawił uważność jako proces psychologiczny koncentrowania uwagi na wewnętrznych i zewnętrznych bodźcach występujących w danej chwili. Opracował praktyki kształtujące umiejętność świadomej i nieoceniającej uwagi oraz świadomej zdolności odczuwania emocji. Najpierw wprowadził te ćwiczenia do leczenia pacjentów, wobec których tradycyjna medycyna okazała się bezradna. Przeniesienie medytacji na grunt naukowy przyniosło pozytywne rezultaty. Pacjenci cierpiący na depresję zaczęli znacznie mniej dotkliwie odczuwać smutek, apatię czy lęk. Osoby, którym dokuczał chroniczny ból, poczuły ulgę. Dolegliwości pacjentów cierpiących na przewlekłe choroby serca czy układu trawiennego stały się mniej dokuczliwe, a nawet ustąpiły całkowicie. A u wszystkich osób, które wprowadziły do swojej codzienności ćwiczenia Jona Kabata-Zinna, spadł poziom hormonów stresu.